SEYDA hz.lerinin Kerametlerinden Bazıları

[-DERGAH-]

* Seyda Hazretlerinin kucağına 5-6 yaşlarında bir çocuk verdiler. Solgun, halsiz, dili dışarı sarkmış olan çocuk muhtemelen felçliydi. Mübarek, çocuga bir şeyler söyledi, tebessüm etti. Bir müddet sonra çocugu yanındakilere uzattı. Herkes şaşirmıştı. Çocuk canlanmıştı, kollarını ellerini oynatıyordu. Yakınları çocugu birbirine veriyor, sonsuz bir şekilde seviniyorlardı.

* Bir gün 83 yaşinda bir zat, Seyda Hazretlerinin meclisine geldi. Bu zatın bazı söz ve hallerini oradakiler beğenmeyip tenkit ettiler. Bu zat o zaman şöyle demişti: "Ben bu yaşima kadar dinin hiçbir emrini yapmadım. Aşirı derecede sarhoş olduğum bir gün, dostlarım beni buraya getirmişler ve Seyda Hazretlerinin ( k.s.) elini öptürüp banyo yaptırdıktan sonra caminin altına yatırmışlar. Sabah uyandığımda tanımadığım bir çevre ve insanlarla karşilaştım. Seyda Hazretlerini (k.s.) gördüğümde ayak parmaklarımdan bir nur girip bütün vücudumu kapladı. Bu nur beni o halimden bu halime çevirdi. Ben şimdi on yedi günlüğüm." İşte evliyanın nazari cezbeyi doğurdu. Cezbe de ilahi aşk ve muhabbeti meydana getirerek bu kişiyi, Allah (c.c.)'a dönüp, dinini ögrenip yaşayan biri haline getirdi.

* Seyda Hazretlerinin (k.s.) Ankara'ya teşrif ettikleri zamandı. Binlerce kişi bulunduğu yerde toplanmış tövbe ediyorlardı. Ben de sıram geldiğinde elini tuttum, tövbeye başladım, sonra başimı kaldırıp bakınca hayretler içinde kaldım. Orada o zatın yerinde sadece ve sadece bembeyaz bir görüntü vardı. Tövbe bittiğinde tekrar bakınca, eski haliyle gördüm.

* Eklem romatizması denilen ayaklarımı, ellerimi, boynumu ve bütün vücudumu ağrıtan ve oynatmayan hastalıktan muzdariptim. Tedaviye rağmen yazı yazamıyor, boynumu oynatamıyor, yürüyemiyordum. Ömrüm boyunca hastalığımın devam edeceğine kanaat getirmiştim. Seyda Hazretlerini ( k.s.) ziyaret ettiğim bir sırada yine ağrılarım dayanılmaz bir haldeydi. Ağlayarak bu sıkıntıdan kurtulmak için Rabbime dua ettim. Akşam tövbe aldım, hava serindi, soğuk suyla gusül aldım, sonra uyudum. Sabah namazına kalktığımda ağrılarımdan eser yoktu. O günden sonra bir daha eklem hastalığı görmedim.